รำลึกหนึ่งปีแห่งชีวิตและการจากไป… Mitsuharu Misawa

รำลึกหนึ่งปีแห่งชีวิตและการจากไป… “Mitsuharu Misawa”
“แด่ชาย... ผู้สร้างความหมายในใจคน”

เวลาผ่านมาครบหนึ่งปีพอดี นับตั้งแต่วันที่โลกต้องสูญเสียนักมวยปล้ำที่ยิ่งใหญ่ตลอดกาลผู้นี้ไป... “มิตซูอารุ มิซาว่า” (Mitsuharu Misawa) ตำนานนักมวยปล้ำชาวญี่ปุ่นซึ่งเสียชีวิตในคืนวันที่ 13 มิถุนายน... วันเดียวกันนี้ในขวบปีที่ผ่านมา... ผมไม่สามารถอธิบายหรือเล่าเรื่องราวแห่งความเป็นชีวิตของเขาออกมาได้ทั้ง หมด... ผมเขียนบทความนี้ขึ้นโดยไม่ทราบว่าจะมีคนสักกี่คนที่รู้จักเขา... หรือจะมีคนสักกี่คนที่จะสนใจความเป็นไปของชายผู้นี้

... ผมเติบโตขึ้นมากับกีฬามวยปล้ำ... อยู่กับมันมาตั้งแต่ช่วงเวลาเริ่มแรกของชีวิต... สิบแปดปีที่ผ่านมา ผมพบเห็นนักมวยปล้ำมากมายบาดเจ็บ.. ล้มตาย... แล้วค่อยๆหายไปจากใจคน... “ใครบางคนตายไปแล้วก็ไม่สามารถกลับมาได้อีก แต่ใครบางคนตายไปแล้วกลับเหมือนยังคงปรากฏตัวอยู่เสมอ”... คุณพ่อของผมพูดและสอนผมแบบนี้เสมอ ในทุกครั้งที่ผมต้องเศร้าใจกับสูญเสียคนที่รักไป... เพียงแต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่ผมต้องเสียใจกับการสูญเสีย “นักมวยปล้ำ” ผู้เป็นที่รักไป...

มันอาจเป็นเรื่องที่แปลกและดูน่าตลกสำหรับใครหลายๆคน ที่จะไปใส่ใจกับการจากไปของ “นักแสดงกีฬา” คนหนึ่ง เพราะสำหรับใครหลายๆคน กีฬามวยปล้ำก็ไม่ต่างอะไรกับการแสดงละคร ที่พร้อมเจ็บตัวและดูเหมือนเตรียมพร้อมที่จะตายอยู่เสมอ... การเสียชีวิตครั้งนี้ดูจะเป็นเรื่องกะทันหันสำหรับแฟนมวยปล้ำทุกคน... มันเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความหวัง... แมตช์การปล้ำในวันนั้นเป็นการชิงแชมป์แทกทีม... วันที่เขาอาจจะกลับมาผงาดอยู่บนจุดสูงสุดของวงการอีกครั้ง... แต่ทว่าความคาดหวังในวันนั้น กลับกลายเป็นโศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน

ผมรู้จักนักมวยปล้ำผู้นี้จากการติดตามการ์ตูนหน้ากากเสือ...เขาคือนักมวย ปล้ำผู้สวมหน้ากากเสือคนที่สอง... หน้ากากเสือผู้ได้ชื่อว่าพริ้วไหวที่สุดในโลก... ในช่วงที่ผมยังเด็ก การหามวยปล้ำญี่ปุ่นชมเป็นเรื่องที่ยากมาก ผมต้องอาศัยดูทางช่อง 5 ที่นานๆจะบังเอิญได้เห็นสักครั้ง... แมตช์มวยปล้ำเดียวของเขาที่ผมมีไว้ครอบครอง... คือแมตช์ที่เขาปล้ำกับ “เบรท ฮิตแมน ฮาร์ท” ในศึกซุปเปอร์โชว์ของ WWF และ NJPW/AJPW... มันเป็นแมตช์แสนน่าเบื่อที่จบลงด้วยผลเสมอ... แต่มันก็เป็นช่องทางเดียวที่ผมจะได้ติดต่อกับฮีโร่ของผม... มนุษย์เพียงคนเดียวที่ผมเห็นเป็นเหมือนฮีโร่ในการ์ตูน

เวลาผ่านไป... ผมหันไปสนุกกับมวยปล้ำอเมริกา... ทิ้งมวยปล้ำญี่ปุ่นและฮีโร่ของผมเอาไว้เบื้องหลัง... ผมใช้เหตุผลที่ว่ามวยปล้ำญี่ปุ่นหาดูยากเป็นข้ออ้าง ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลยหากผมจะหามัน... เวลาผ่านมาห้าปี เข้าสู่ศักราชใหม่... ในช่วงที่การสื่อสารเติบโตไปไกล... ผมได้กลับมาชมมวยปล้ำญี่ปุ่นอีกครั้งด้วยความบังเอิญ... และเมื่อนั้นเองที่ความรู้สึกดีๆเมื่อครั้งยังเด็กก็ย้อนกลับมา

“มิตซุฮารุ มิซาว่า” ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษให้แก่ผม... เขาเพียงแต่ใช้ชีวิตของเขาในฐานะนักมวยปล้ำ... ไม่เคยใช้ชีวิตในฐานะฮีโร่ของใครด้วยซ้ำ... แต่ผมคิดว่า สิ่งที่เขาได้ทำและสรรสร้างมาตลอดชีวิตนั้น เป็นคำตอบที่ชัดเจนอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่พยายามแสวงหาค่าความหมายแห่งการ ดำรงชีวิตอยู่... หากชีวิตสักชีวิตหนึ่ง ดำเนินไปได้อย่างมีความหมายในใจใครสักคน มันก็คุ้มค่าเหลือเกินที่จะเกิดมาแล้ว

เวลาผ่านไปครบรอบหนึ่งปี... ผมยังคงเฝ้าดูแมตช์การปล้ำของเขา... มองดูการโจมตีด้วยศอกอันหนักหน่วง... การฟื้นตัวที่รวดเร็ว... ตลอดจนหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ของเขาอยู่เสมอ... แน่นอนว่ามวยปล้ำเป็นเพียงการดำเนินบทบาทไปตามวิถีแห่งการละครที่ได้รับ... หากแต่ว่าในความเป็นจริง ใจของเราพร้อมที่จะต่อต้านกับบทบาทที่ถูกหยิบยื่นมาเสมอ... หากหัวใจไม่ยอมรับมัน... เขาสู้อย่างเต็มที่เสมอ แม้รู้ว่าในเบื้องหน้า เขาจะกลายเป็นผู้พ่ายแพ้... และด้วยสิ่งนี้เอง... ที่ทำให้เขากลับกลายเป็นผู้ชนะของทุกคนในบั้นปลาย...

ผมรู้ดีว่าต่อให้ผมเขียนบทความนี้ยาวเพียงไร งดงามหรือตั้งใจแค่ไหน ก็ไม่สามารถบรรยายความในใจที่มีต่อชายผู้นี้ได้... เราสูญเสียบุคลลอันเป็นที่รักไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า... เราเจ็บปวดที่พวกเขาจากไป... แต่เราเต็มใจที่จะให้พวกเขาอยู่ในใจเสมอ... ผมขอคารวะชายผู้นี้จากใจ... ยี่สิบแปดปีที่เขายืนอยู่บนสังเวียน จะกลายเป็นแรงบันดาลใจตลอดชีวิตของผมคนนี้... หนึ่งปีผ่านไป... ความเศร้าไม่เลือนหาย แต่กำลังใจกลับเพิ่มขึ้นมา... “และหากวันหนึงวันใด... ความเป็นชีวิตและการจากไปจักต้องบังเกิดขึ้นกับผม... เมื่อถึงวันนั้น... ผมจะตามไปหาคุณ”

ด้วยจิตคารวะแด่นักมวยปล้ำผู้เป็นพลังใจให้แก่ผมและผู้คนทั่วทั้งโลก